BETON ŞAKİR , BODRUM’DA İZ BIRAKTI GÖÇTÜ. PEKİ KİMDİ BETON ŞAKİR, NEDEN BETON GİBİYDİ ? BETON DA YATTIĞI İÇİN Mİ?

ANTERHABER - Kentlerin önemli isimleri simgeleri vardır. Yazarıda, edebiyatçısıda, tarihçiside, deliside, fıstıkçısıda simitçiside, alkollüde olsa sevilir. Kent ile özleşmiştir. Her sokakta köşe başında iz bırakmıştır çünkü. Beton geldi derler, beton gibi derler, niye beton Şakir’di , betonda yattığı için mi?

Öldü vücudu daha fazla kaldırmadı alkolü belki de? Nur içinde yatsın.

Bugün Adliye Camii’Ndeki ikindi namazından sonra son yolculuğuna uğurlandı.Bitez  Mezarlığı’nda toprağa verildi. Beton Şakir’in gerçek hikayesini bilirmisiniz, derledim toparladım, yazıyorum , derken

Baktım yazar ağabeyim, hocam Baskın Oran elini çoktan çabuk tutmuş, Beton Şakir’i anlatmış. Bundan güzelide olmazdı zaten. Baskın Oran abimin kaleminden beton Şakir’in gerçek yaşam hikayesi.. Elinize sağlık Baskın abi..

BASKIN ORAN’IN KALEMİ’NDEN

Efendim, bu Beton Şakir çok mütevazı bir aileden geliyor; hani ekmeğini dişiyle tırnağıyla kazanan cinsten. Bütün aile fertleri böyle. Annesi Hamide Hanımefendi aynen Deli Dumrul gibi “Deli” nâmıyla maruf olup, özellikle kızı Güler ve torunu Naciye’yle birlikte Bodrumun en şahsiyetli kadınları arasında yer alıyorlar. 

Neden “Beton”, onu da arz edeyim. Beton’un çok sevdiği bir arkadaşı varmış, aniden ölüvermiş, Beton bunu duyunca bikaç gün öylece donup kalmış. Oradan geliyor betonluğu. Kendisinin Mert adında bir teknesi var ama, ufak bişey. Daha çok, orada avlayıp orada meze yapmaya yarıyor. Çünkü çoğu balıkçı gibi Beton da rakıya saygılı. Öyle, acemiler gibi, beş dakkada beşiktaş usulü de içmiyor; azar azar, öğlene doğru başlayıp sabaha doğru uzanan, ufaktan ufaktan, efendi usulü bir götürüşü var. Biliyor yani bu işi.

Biliyor da, başkaları bilmiyor. Mesela, enerji kaynağı olarak rakı yerine tiner istimal edenler oluyor (söz konusu kavganın karşı tarafı bu takımdanmış). Bodrum’un raconunu bozdukları için Beton bunlara çok kızıyor; eğer bir de sızıp kalırlarsa gidip ceza kesiyor. Bu seferki ceza, ben söyleyenlerin yalancısıyım, yedi yüz elli milyon. (Sanıyorum Beton fahri belediye müfettişi. Yoksa, nasıl ceza keser. Hani, benim fahri trafik müfettişi olduğum gibi, falan).

Ceza kesilenler durumun farkına varınca Beton’u aramaya başlıyorlar. Bulsalar, teknesi Mert’i ateşe vereceklermiş, söylenenlere göre. Bulamayınca, Beton’un oturduğu mahallenin girişinde koskocaman bir okaliptüs vardır (hani canım, kebapçıların pizzacıların çok olduğu yer, eski Bodrum Katedralinin yerine yapılmış olan çikinlik numunesi Halk Eğitim binasının olduğu meydan), işte o ağacın altına oturtuyorlar içlerinden birini, başlıyor Beton’u beklemeye.

Halbuki Beton o arada onlara güzellikle haber yollamış. Diyor ki, üç yüz ellisi lazımdı kullandım, geri kalan dört yüzünü göndereyim, diyor; daha ne desin birader. Ama adamlar aç gözlü, kabul etmiyorlar. Ağacın altındaki nöbet devam ediyor, nasılsa evine girmek için geçecek.

Gerçekten geçiyor ama, Naciye’nin kocası geçiyor. Bekleyen erketeye  patlatıyor bir tokat, gidiyor. Bunu duyan karşı taraf tabii çıldırıyor, döner bıçaklarıyla mücehhez bir takviye ekibi getirtiyor. Ama koydunsa bul. Yine de kan çıkıyor, çünkü kimseyi bulamayınca kendilerine jilet atmaya başlıyorlar, ortalık mezbahaya dönüyor. Tabii bu arada biraz yumruklaşma falan olmuş galiba.

Peki Beton o sırada nerede, yaklaşık 50-60 metre uzakta, ama teknede. Deniz insanının kara insanına avantajını kullanıyor. Olaylar yatışana kadar. Hani, düşmanlar gidene kadar Çelik Bilek nasıl bataklığa dalıp kamışla nefes alırdı, öyle işte.