DERS SEN ÖĞRENENE KADAR DEVAM EDER…

Bu hayatta öğrenme süreci bitmiyor. Ders vermekten de bıkmıyor hayat. Her geçen gün her geçen yıl aynı şeyleri yaşayıp ders almayı beceremiyorum.  Şamanlar derki “Ders sen öğrenene kadar devam eder.” 

Yarım asırdır bazı şeyleri hala öğrenemediğim  doğrudur. Mesela insanları. Oysa hayatım boyunca en sert şekliyle bin kere aldım ben bu dersleri. Hayat aslında her insanın en gerçek öğretmeni değil mi? Elinde sopası, sert, gaddar,  acımasız... Çok sordum bu soruyu kendime. Neden öğrenemiyorum acaba? Neden her seferinde tokat yemişçesine sarsılıp, ayağım takılmışçasına sendeleyip, yere çakılmış gibi dağıldığımda “Bu sana son ders olsun, bir daha asla!” Diyerek, yoluma devam ediyorum?  Ben de insanım be hayat, nedir bu insanların insana zulmü, bana biraz daha anlat...

İnsanlar diyorum, hep aynı. Birkaç örnek vereyim. “Hayat birinci dersini taaa  beş yaşında bir çocukken vermişti. Kardeşimin buzlu cam parçasını bacağıma sapladığı  anda... Sonra defalarca kardeşler ihanetleri serisi filmi çektim.” Diyen birini tanıyorum çok yakından. 

Her ailede olur böyle şeyler takılmamak lazım...

Anasından, babasından, abisinden, ablasından, kardeşinden, eşinden, hatta evladından gördüğü psikolojik ve fiziksel şiddetten kendine saygısını bile kaybeden, fakat ders almayan insanlar tanıyorum, çok yakından.

Her insanın başına gelir düşünme...

Okul ve iş hayatındaki rekabet, emeğinin üzerine defalarca el konulup geleceği çalınan, ailesi, arkadaşları dostları tarafından iftira atılan, ihanete uğrayan insanlar tanıyorum, çok yakından. 

Sana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın dert etme...

Her şey yolunda giderken, senden ilah gibi bahseden, etinden sütünden ruhundan beslenen en yakınlarının, tökezlediğinde bir anda hayatından yok olduklarını, yaptığın her güzelliği unuttuklarını, şerefsizliğin kitabını yazıp milyonlarca sattıklarını söyleyen insanlar tanıyorum, çok yakından. 

Boş ver, onlar da o kadar enayi olmasalardı deyip gülüp geç...

“İnsanlara olduğundan fazla değer vermeyeceksin azizim kimse haddini bilmiyor. Gereken saygıyı, sevgiyi görmüyorsun. En yakın dostundan en uzak tanıdığına kadar samimiyetsizliğin, ihanetin, riyakârlığın içinde yok oluyorsun. Bir daha asla güvenmeyeceğim insanlara  dediğim dizi film, kaç sezondur reyting rekorları kırıyor haberin var mı?” Diyen insanlar tanıyorum, çok yakından.  

Üzülme nasıl olsa sen de onlardan birisin devam et...

“Bu kirli siyasetin yüzünden defalarca zarar gördük, insanlar kıt kanaat geçiniyor, terörist yetiştiriyorlar, savaş çıkarıyorlar, tabiatı katlediyorlar, dünyayı yok ediyorlar ve ben hiçbir şey yapamıyorum.” Diye kendini kahreden insanlar tanıyorum, çok yakından.

Sen tek başına ne yapabilirsinki, sadece şikâyet et...

Ah insanlar! Kime sorsan “Ben iyi bir insanım, neden bunlar benim başıma geliyor.” Diye isyan eder. Bu hayatın içinde iyi insan olarak yaşamak istiyorsan, maalesef o ağır bedeli ödeyeceksin. Eğer gördüğün, duyduğun, yaşadığın şeylerden ders almıyorsan, dönüp bir kendine bakacaksın. Büyük resmi göreceksin. Ya bu deveyi güdeceksin ya da bu diyardan gideceksin. Ya şikâyet etmeyeceksin ya da ders veren sen olacaksın.

Büyük laflar bunlar söyle...

Çok basit aslında, görüyorum, duyuyorum ve en önemlisi yaşayarak her şeyi öğreniyorum hayattan. Her şeyi gözümüzün önünde yaşıyoruz. Daha ne kadar net olabilirki hayat?

Belliki benim bu hayattan alacağım dersler daha bitmedi. Hayat her gün ders vermeye devam ediyor. Anlaşılan, ben öğrenmeyi beceremiyorum. Ben öğrenemiyorum, bu ortada da, hani bir atasözü vardır  “Komşunun tavuğu komşuya kaz gibi görünür”  Belki benim örneklediğim dersler vesilesi ile  sizin dersler biter! Ne dersiniz?

Oradan bakınca benim tavuk kaz gibi görünmüyor mu?

Sevgi ve dostlukla

AYSER ÖZBULUT