ÇOCUKLAR UYURKEN SUSULUR ÖLÜRKEN DEĞİL…
Günlerdir, hatta yıllardır aynı soruyu soruyoruz birçoğumuz. “İnsanlık nereye gidiyor?” 
Artık öyle bir dünyada yaşıyoruz ki nefes almaya korkar olduk. Ne kadın olarak ne de çocuk olarak kendimizi koruyamıyoruz. Ahlaksızlığın sapkınlığın önüne geçemeyecek duruma geldik. Bunun altında ne yatıyor merak etmeden geçemiyorum. İnsanlık almış başını çoktan çekmiş gitmiş.
Ey insan! Sana soruyorum. Nedendir bu suskunluk? Yoksa bana dokunmayan yılan bin yaşasın düşüncesi mi? Başkasının başına gelen senin canını yakmıyor mu? Peki, suçlu kim? Bence dünya üzerinde yaşayan herkes yeterince suçlu. 
Daha üç gün önce ülkemizin her köşesinde 23 Nisan Ulusal egemenlik ve çocuk bayramını kutladık. Çocuklarımızın dünyamızı nasıl renklendirdiğine, nasıl güzelleştirdiğine tanık olduk. Maalesef aynı gün yine ülkemizin bir köşesinde beş yaşında bir kız çocuğu istismara uğradı. Gerçi söz konusu vahşeti ifade etmek için “İstismar “ kelimesini kullanmak bana hiçbir zaman yeterli gelmiyor. Sanki yapılan fiili hafifletmek istermiş gibi, sadeleştirmek istermiş gibi, basite alırmış gibi, geçiştirirmiş gibi geliyor…

Ben bunu adıyla yazmak istiyorum. Daha üç gün önce beş yaşında bir kız çocuğuna tecavüz edildi, beş yaşında bir çocuk katledildi, beş yaşında bir çocuğun hayatı elinden alındı. Buna sadece istismar deyip geçemeyiz.  Bu durumu hafifleştiremeyiz. Bu durumu geçiştiremeyiz…
Midem bulanıyor, insan olduğunu iddia eden bu sapık, şerefsiz yaratıklardan. Öfkeleniyorum. Kinleniyorum. Yer yerinden oynasın bütün dünya yansın kavrulsun istiyorum. İnsanlığından utanmayanlarda o yangının içinde yok olsun istiyorum. Sessiz kalınmasına, her seferinde olmuş bitmiş gibi davranılmasına dayanamıyorum. Vicdanı olan herkes çığlık çığlığa bağırsın istiyorum. “Çocuk susar, sen susma” denileceğine “Kimse susmasın “ denilsin istiyorum. Her insan vicdanının sesini dinlesin istiyorum. İnsanlık ölmesin, var olsun istiyorum.
Bilinmelidir ki, her geçen gün sadece çocuklarımızı değil, masumiyetimizi, insanlığımızı, güvenimizi, geleceğimizi kaybediyoruz. Bu nedenle sessiz kalınmasına, suskunluğa tahammül edemiyorum.  Çocuk istismarı evrensel bir suçtur. Bir çocuğun canı yandığında bütün insanlığın canı yanmalı. Yeryüzünde tek bir insan susmamalı.  Çünkü sadece çocuklar uyurken susulur,  ölürken değil…
Sevgi ve dostlukla 
AYSER ÖZBULUT